آشیانه سخن
بیش از نیمی از ماه مبارک رمضان سپری شد و هر کداممان ذره ای از معرفت الهی را توشه ی آخرت خود و قطره هایی از رحمت حضرت حق را چاشنی زندگی بی رونق خود کردیم.شبهای قدر رسم بندگی را به جا آوردیم و زیر سایه ی قرآن آرامش گرفتیم و چقدرزیبا ذکر طلایی اَمن یُجیبمان قوت قلب بیماران شد.
لابد شما هم مانند من بارها و بارها امثال جملات فوق را خوانده اید.این روزها نگاهمان به اطرافیانمان متفاوت شده است انگار عینک بدبینی را کنار گذاشته ایم و چشمان حقیقت بینمان را گشوده ایم و با نور معرفت درونمان مردم را می سنجیم.دلمان نمی خواهد در مورد کسی زود قضاوت کنیم اما وقتی پای دروغ وبی انصافی به میان می آید در روحمان آشوبی به پا می شود وصف ناشدنی.
دستانم رمق ندارد در این لحظه های مقدس و دقایق شیرین اخلاص،از کسی بد بنویسم اما یک کلمه ذهن خسته مرا آزار می دهد و آن وجدان است.این که چرا گرسنگی جسم نمی تواند روحمان را پاک کند.خدا را شکر می کنم که شیطان در این ماه در غل و زنجیر است وگرنه چه به سر می داد این موجود خاکی و فانی.
چقدر بد می شود اگر روزه هایمان وقف سحری و افطاری خوردنمان باشد و روزهایمان در بند هوس های شکمهایمان بگذرد .کمی زمان را وقف خواسته های روحمان کنیم و بدانیم که اگر امروز با دروغ کسی را دور زدیم زمین همچنان می چرخد و خودمان هم باورمان نمی شود که چقدر آرام و بی صدا موجودیتمان را دور زدیم.کمی صداقت را چاشنی گرسنگی هایمان کنیم تا شاید وجدانمان آسوده باشد.
شهامت اقرار به گناه بزرگ ترین بخششی ست که خداوند در وجودمان به ودیعه گذاشته است پس حق الناس را دریابیم که خداوند حق خودش را آسان تر بر ما می بخشد.
گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ تو در طریق ادب باش و گو گناه من است
| Design By : Night Melody |
